Το Γένος / Matriname (2021)

Ongoing Project

​

Ο S. Freud το 1914 στην "Εισαγωγή στον ναρκισσισμό" γράφει: "Το υποκείμενο έχει μια διπλή ύπαρξη, από την μια είναι ο ίδιος του ο εαυτός με τους δικούς του σκοπούς και από την άλλη είναι ένας κρίκος μιας αλυσίδας στην οποία χρησιμεύει ενάντια στην επιθυμία του ή τουλάχιστον χωρίς την θέληση του". «Γιατί λέγομαι Ψάρρα;» με ρωτάει ένα απόγευμα η κόρη μου και τις απαντάω χωρίς δεύτερη σκέψη ότι έτσι γίνεται με τα παιδάκια όταν γεννιούνται. Παίρνουν το όνομα του μπαμπά. Η γενεαλογία είναι ο πυρήνας του να ανήκεις.  

 

Το οικογενειακό δέντρο, ένα κοινό όνομα, μια κοινή θρησκεία, παραδόσεις, μια κοινή γλώσσα δημιουργούν την συνοχή της ομάδας. Η πατριαρχική παράδοση όμως φαίνεται να συντηρεί την γενεαλογία της οικογένειας του πατέρα και λιγότερο - έως καθόλου - της οικογένειας της μητέρας. Κορίτσια απόγονοι μιας οικογένειας αδυνατούν να μεταφέρουν το όνομά τους σε επόμενη γενιά, εκτός κι αν ο πατέρας των παιδιών τους είναι αποδεδειγμένα κακοποιητικός ή απών από τη ζωή των παιδιών τους. Ή ακόμα πιο σπάνια αν βρίσκει σύμφωνο τον σύζυγο να πάρουν τα παιδιά αποκλειστικά το επώνυμο της συζύγου του.   

 

Γιατί θεωρείτε ακόμα δεδομένη η μεταφορά της γενεαλογίας της οικογένειας του πατέρα σήμερα; Ποια είναι η θέση της γυναίκας στις μέρες μας πάνω σε αυτό; Είναι σημαντικό για τις Ελληνίδες γυναίκες η συντήρηση του ονόματος της δικής τους οικογένειας; Τους απασχολεί η διατήρηση του πυρήνα που δημιουργείτε κάτω από την ομπρέλα ενός οικογενειακού ονόματος; Κουβαλούν το βάρος της αδυναμίας τους να συντηρήσουν το οικογενειακό όνομα και ότι αυτό μεταφέρει σαν πληροφορία σε επόμενες γενιές;  

 

Η σειρά φωτογραφιών το Γένος προέκυψε από μία προσωπική ανάγκη για αναζήτηση γυναικών που θέλησαν να συντηρήσουν την γενεαλογία τους μέσω της μεταφοράς του ονόματος τους στα παιδιά τους. Η απόρροια της επαφής μου με αυτές τις γυναίκες δύναται στη σειρά εμφατικά με μία παραστατική και φαντασιακή πτυχή της συντήρησης του Γένους μέσα στο χρόνο. 

​

​

​

​